Hagstrom Viking 1967
De Hagstrom Viking is onder verzamelaars en players zeker geen onbekende. De Viking was de keuze van veel artiesten (Elvis Presley, Frank Zappa, Pat Smear, …) en niet zonder reden. Maar eerst een beetje geschiedenis.
De Viking werd gelanceerd in 1965 en was de eerste thinline hollow body die het Zweedse Hagstrom produceerde. Tot 1972 beschikte de Viking over 2 single coil pick-up’s die qua karakter meer aanleunen naar een wat vollere P90 klank. Vanaf 1972 werden de single coils vervangen door humbuckers. Ook de Fender style kop van de Viking werd vervangen door het originelere “eendepoot” design zoals we dat van de moderne Hagstroms kennen. In 1979 werd de productie stopgezet en in 1983 hield het Zweedse Hagstrom er helemaal mee op. In 2004 werd de merknaam Hagstrom nieuw leven ingeblazen. De huidige modellen zijn voor het grootste deel gebaseerd op de oude Hagstrom ontwerpen, inclusief de Viking, en worden geproduceerd in China.
Terug naar de gitaar in kwestie. Ik was eigenlijk blij verrast toen ik ‘m kreeg (gekocht via ebay.de). De gitaar was echt in verbazingwekkend goede staat en was, zo uit de koffer, onmiddellijk bespeelbaar. Een gitaar die altijd goed onderhouden werd, dat was duidelijk. Alleen, ze werd ook bespeeld en dat was dan weer te merken aan de frets waar het beste echt wel van af was. Akkoorden spelen ging nog prima maar van zodra je wat ging soleren en benden, ging het niet meer zo vlot. Te lage frets dus, die moesten worden vervangen. De electronica doet het nog prima, zij het wel dat de potmeters een beetje kraken. Dat is niet abnormaal na 48 jaar en aangezien we alles toch graag zo origineel mogelijk hebben, heb ik besloten om dat maar gewoon zo te laten. Er valt mee te leven ;-). Het restauratiewerk viel echt heel goed mee en was minder dan ik had gedacht. Een refret en en uitgebreide politoerbeurt was alles wat nodig was om de Hagstrom weer “Ready to rock ’n roll” te krijgen.
De bespeelbaarheid van deze Viking is subliem. De klank is wat je verwacht van dit type gitaar met single coils. Vol maar niet ‘wollig’ of donker. Neem een gitaar met P90’s, gooi daar een vintagesausje overheen en je hebt de klank van de Hagstrom. Geschikt voor rock ’n roll, blues, jazz met pit en met een beetje distortion, zelfs voor rock. De pick-up’s kunnen dit prima aan, zonder gelijk te gaan oversturen.
De looks en de klank van de Viking zijn eigenlijk helemaal mijn ding. Ik doe ze dan ook echt niet graag weg. Ik heb echter een jaar of 2 geleden plectrums afgezworen en verdiep me steeds meer in fingerstyle blues en folk. En daarvoor is de hals van de Viking net iets te smal. Wat voor de ene een vloek is kan voor de andere een zegen zijn. Laat dit je dus vooral niet tegenhouden om ze eens uit te komen testen.
Verder nog vernoemenswaard: een kleine beschadiging aan de halsbinding die het spel niet in de weg zit (je ziet ‘m wel maar voelt ‘m niet) en van de topkam is aan de E-kant een stukje af. Ook dit heeft geen invloed op het functioneren van de gitaar. Kortom, beschadigingen die gewoon horen bij een instrument van die leeftijd.
De Viking werd gelanceerd in 1965 en was de eerste thinline hollow body die het Zweedse Hagstrom produceerde. Tot 1972 beschikte de Viking over 2 single coil pick-up’s die qua karakter meer aanleunen naar een wat vollere P90 klank. Vanaf 1972 werden de single coils vervangen door humbuckers. Ook de Fender style kop van de Viking werd vervangen door het originelere “eendepoot” design zoals we dat van de moderne Hagstroms kennen. In 1979 werd de productie stopgezet en in 1983 hield het Zweedse Hagstrom er helemaal mee op. In 2004 werd de merknaam Hagstrom nieuw leven ingeblazen. De huidige modellen zijn voor het grootste deel gebaseerd op de oude Hagstrom ontwerpen, inclusief de Viking, en worden geproduceerd in China.
Terug naar de gitaar in kwestie. Ik was eigenlijk blij verrast toen ik ‘m kreeg (gekocht via ebay.de). De gitaar was echt in verbazingwekkend goede staat en was, zo uit de koffer, onmiddellijk bespeelbaar. Een gitaar die altijd goed onderhouden werd, dat was duidelijk. Alleen, ze werd ook bespeeld en dat was dan weer te merken aan de frets waar het beste echt wel van af was. Akkoorden spelen ging nog prima maar van zodra je wat ging soleren en benden, ging het niet meer zo vlot. Te lage frets dus, die moesten worden vervangen. De electronica doet het nog prima, zij het wel dat de potmeters een beetje kraken. Dat is niet abnormaal na 48 jaar en aangezien we alles toch graag zo origineel mogelijk hebben, heb ik besloten om dat maar gewoon zo te laten. Er valt mee te leven ;-). Het restauratiewerk viel echt heel goed mee en was minder dan ik had gedacht. Een refret en en uitgebreide politoerbeurt was alles wat nodig was om de Hagstrom weer “Ready to rock ’n roll” te krijgen.
De bespeelbaarheid van deze Viking is subliem. De klank is wat je verwacht van dit type gitaar met single coils. Vol maar niet ‘wollig’ of donker. Neem een gitaar met P90’s, gooi daar een vintagesausje overheen en je hebt de klank van de Hagstrom. Geschikt voor rock ’n roll, blues, jazz met pit en met een beetje distortion, zelfs voor rock. De pick-up’s kunnen dit prima aan, zonder gelijk te gaan oversturen.
De looks en de klank van de Viking zijn eigenlijk helemaal mijn ding. Ik doe ze dan ook echt niet graag weg. Ik heb echter een jaar of 2 geleden plectrums afgezworen en verdiep me steeds meer in fingerstyle blues en folk. En daarvoor is de hals van de Viking net iets te smal. Wat voor de ene een vloek is kan voor de andere een zegen zijn. Laat dit je dus vooral niet tegenhouden om ze eens uit te komen testen.
Verder nog vernoemenswaard: een kleine beschadiging aan de halsbinding die het spel niet in de weg zit (je ziet ‘m wel maar voelt ‘m niet) en van de topkam is aan de E-kant een stukje af. Ook dit heeft geen invloed op het functioneren van de gitaar. Kortom, beschadigingen die gewoon horen bij een instrument van die leeftijd.
